Op 31 oktober is bijna 3,5 ton illegale drugs in beslag genomen in Panama, die verborgen lagen in een schip met bestemming Nederland. Volgens de politie is het een van de grootste inbeslagnames ooit in Panama.

Veel drugsbendes kiezen Nederland als doorvoerland naar de rest van Europa. De grote partijen drugs die vooral via de Rotterdamse Haven binnenkomen zorgen voor veel problemen. Naast de gezondheidsproblemen die worden veroorzaakt door drugs, is er nog een veel grotere kwestie. Dit thema heet ondermijning en wordt steeds beter zichtbaar. De onderwereld wordt steeds meer verweven met de bovenwereld, kijkt u maar naar de recente moord op Peter R. de Vries en die in 2019 op advocaat Derk Wiersum, die laten zien dat het geweld zich niet langer beperkt tot collega-criminelen, maar zich ook richt op buitenstaanders. Na jaren lang van verschillende liquidatie-incidenten wordt het probleem eindelijk erkent door de politiek. Helaas is dit te laat en zijn we al een narcostaat geworden. Nu breekt de tijd aan om in oplossingen te denken voor ons grootste criminele probleem sinds de jaren negentig.

Na het tijdperk van regering ‘Paars’ werd de aanpak van drugscriminaliteit onderdeel van de bestrijding van georganiseerde misdaad in het algemeen. In 2010 kwam het probleem ‘ondermijning’ onder verantwoordelijkheid van het ministerie van Justitie en Veiligheid. Het beleid werd niet gericht op de drugsconsumenten, dat beleid lag namelijk bij het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Pas eind jaren 90 kwam er ook aandacht voor financiële opsporing. En tot slot kwam er in 2018 het versterken van maatschappelijke weerbaarheid tegen ondermijnende criminaliteit aan de orde. De laatste 25 jaar heeft de overheid meer woorden dan daden gebruikt. We zijn de draad kwijt, de vraag is nu, hoe krijgen we de geest weer in de fles?

Het huidige beleid is rampzalig. De wereldwijde oorlog tegen drugs is aan het mislukken. Drugs hebben vele levens vernietigd, maar verkeerd overheidsbeleid heeft nog veel meer vernietigd. Ik denk dat na 40 jaar oorlog tegen drugs, het duidelijk niet heeft gewerkt. Daarom heb ik een nieuw beleid bedacht met nieuwe inzichten en oplossingen. In dit beleid wil ik de focus leggen op de aard van het probleem en niet slechts de kopstukken, want die worden zo weer vervangen door andere drugscriminelen die een stapje hogerop willen.

Stap 1 sociale weerbaarheid

Het eerste ding wat wij moeten gaan doen is de sociale weerbaarheid laten groeien. Zo wordt bij een hogere sociale weerbaarheid de communicatie tussen de bevolking en de politie beter. Om dit te bereiken moet de overheid beginnen met het erkennen van het probleem en het als prioriteit stellen. Overal in Nederland wordt namelijk de drugshandel bewust genegeerd. Het idee is dat we die drugswereld toch niet terugdringen. Door dit visieloze beleid kun je in dit land op iedere hoek van de straat drugs kopen, maar als je een sigaar rookt word je als een crimineel neergezet.

Alle drugs zijn tijdverspilling. Ze vernietigen je geheugen en je zelfrespect en alles wat te maken heeft met je eigen waardigheid. Het is een volksgezondheidsprobleem, dat was het. Maar het probleem wat daardoor gecreëerd is, is een monster wat veel groter is dan het volksgezondheidsprobleem. En dát is nu de issue geworden. De gebruikers mogen dus niet meer wegkijken en moeten geconfronteerd worden met de gevolgen van hun gebruik. Drugsgebruikers zijn door het vraag-aanbod systeem misschien wel het grootste probleem, zij financieren de drugswereld. De drugsconsument is niet alleen naïef maar ook hypocriet.

Ook de bewustwording van gebruikers is dus belangrijk om de sociale weerbaarheid te verhogen. Dit kunnen we bereiken met campagnes tegen drugsgebruik.

Stap 1 is zeer belangrijk. Een hogere sociale weerbaarheid zal de onderwereld meer onderdrukken. Zo kon de Siciliaanse maffia pas effectief worden ingedamd toen de Italiaanse overheid zichtbaar begon in te grijpen en het volk bij één kwam.

Stap 2 Voorlichting

Om echt de aard van het probleem te bereiken, zouden we meer in voorlichtingen moeten investeren. In het land hebben we last van vergrijzing, in de drugswereld is er vergroening. Drugscriminelen worden steeds jonger. Sterker nog, zij worden soms zelfs benaderd op scholen.

Jongeren komen vaak in dit circuit terecht doordat zij snel veel geld willen verdienen. Echter weten zij vaak niet dat je met de cultuurwisseling in de drugswereld van 10 jaar geleden, er niet meer uit kan stappen. Deze cultuurwisseling hield in dat de drugshandel in Nederland uit handen werd getrokken van de Nederlanders door de Marokkanen, Tunesiërs en Turken. Sindsdien is de drugswereld veel gevaarlijker geworden. Over deze gevaren moet gesproken worden met kinderen. Daarom is een goede voorlichting op basisscholen al cruciaal. Momenteel is er geen of slechte voorlichting over de gevolgen van drugs en drugscriminaliteit.

Deze voorlichting moet eigenlijk al beginnen in groep 7 of 8. Dit klinkt wellicht heel jong maar dit is zeker noodzakelijk. Zo werd er op 17 september jongsleden zelfs een jongen van 14 jaar opgepakt in de Rotterdamse Haven voor het smokkelen van drugs. Hij was een zogeheten “uithaler” (jonge drugscriminelen die drugs uit de containers halen).  Het is duidelijk dat we de paden naar de criminele wereld zoveel als mogelijk moeten afsluiten, om met name jongeren ook in het perspectief van onderwijs en eerlijk werk te laten geloven, en ze te behoeden om in de goot terecht te komen als lijk.

Maar drugseducatie is waarschijnlijk niet genoeg. We zien dat jongeren in hun vrije tijd vroeg in aanraking komen met drugs door nummers als Drank en drugs van Lil’Kleine. Daarom is het belangrijk dat ook ouders jongeren een realistisch beeld geven van het product. Deze voorlichting van ouders is enorm belangrijk. Veel kinderen nemen meer aan van haar/zijn ouders dan van een leerkracht, bovendien hoort zulke voorlichting, zet zoals seksuele voorlichting bij de opvoeding.

Stap 3 Legalisering

Een maatschappij zonder drugs is een utopie. Als morgen alle drugs van de wereld op miraculeuze wijze zouden verdwijnen, dan zouden de mensen rondjes draaien op hun grasveld tot ze duizelig omvallen en God zien. Nederland kan niet meer zonder drugs. Maar hoe kunnen we een samenleving creëren met drugs en zonder criminaliteit?

De laatste en doorslaggevende stap is een groot discussiepunt. Het huidige beleid is rampzalig. Er moet dus iets gaan veranderen. Om direct effect te krijgen, raad ik aan om het huidige drugsbeleid open te breken op een meer humanistische manier die minder schadelijk is voor de volksgezondheid en de samenleving. Je kunt de bestaande markt beter reguleren dan die aan de georganiseerde misdaad over te laten. Hierdoor haal je het verdienmodel weg en laat je in ieder geval de waarde van drugs dalen. De drugswereld wordt dan een stuk minder aantrekkelijk om actief in te willen zijn en de drugs zelf wordt een stuk veiliger voor gebruikers. Bovendien werden in 2018 5385 mensen in het ziekenhuis opgenomen na drugsgebruik. Dit is een trend en het aantal stijgt jaarlijks. Door de controle die de overheid gaat krijgen op drugs, worden kwalitatief slechte drugs uit de handel gehaald en kan zo de druk op de zorg worden verlaagd. Helemaal in deze tijd zou dat een Goude reddingsboei  zijn.

Duitsland gaat met hun nieuwe “ampel” coalitie sommige soorten drugs legaliseren,  wij moeten ons belangrijke buurland hierin volgen.

Helaas is het legaliseren van drugs een taboe. Daar kan bijna niet over worden gepraat. Gek is het wel. Er wordt hier een beetje schamper gedaan over de coffeeshop, maar de coffeeshop is een werelddoorbraak. Want het is het sterkste bewijs dat de hele drugsoorlog niet nodig is. Je hoeft echt niet alle drugs te legaliseren maar sommige drugs, zoals marihuana, in ieder geval al wel. Dit vind niet alleen ik maar ook een groep van 19 voormalige wereldleiders en politici, onder wie de vroegere VN-secretaris-generaal Kofi Annan en ex-presidenten van Mexico, Colombia en Brazilië. Volgens deze commissie heeft de oorlog tegen drugs het probleem alleen maar verergerd. Legaliseren is mogelijk. Politiek is niet alleen de kunst van wat mogelijk is. Er zijn tijden als deze dat het kunst wordt om mogelijk te maken wat nodig is.

Politie

In mijn drie stappen naar vrede tussen de bovenwereld en de drugswereld heb ik geen politie genoemd. De politie is enorm belangrijk en ik denk dat we er alles aan moeten doen deze beroepstak zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Maar alleen geld zal niet helpen. Financiën is een pistool en het is niet het moment om de trekker volledig over te halen. Een paar jaar geleden hebben we geïnvesteerd in het leger, maar omdat er gewoon niet genoeg aanmeldingen waren hielpen die geldstromen niet met de uitbreiding van onze defensie.

Bovendien moeten we eerst iets doen aan ons straffensysteem. Als wij de sociale weerbaarheid willen zien groeien en politie effectief hun werk willen zien doen, dan moeten de straffen omhoog. We zien namelijk dat drugsmisdadigers na een korte gevangenisstraf meteen weer worden opgenomen in de drugswereld. Langere gevangenisstraffen zullen verschillen maken. Na een langere gevangenisstraf van bijvoorbeeld  twaalf jaar is de wereld behoorlijk veranderd en lange straffen zijn wel goed om de netwerken rondom criminele kopstukken te verstoren.

Ook zien we soms dat een gevangenisstraf het minst effectieve instrument is die de wetgever heeft voor het voorkomen van criminaliteit. Daarnaast is duidelijk geworden dat hoe repressiever het overheidsbeleid inzake drugs in een land is, hoe slechter dit uitpakt voor de gebruikers en, last but not least, het terugdringen van drugs. Echter zal Nederland ook met een repressief beleid een distributieland zijn en blijft de grote haven van Rotterdam, de gateway to Europe bestaan. De drugsbedrijfstak zou dit fantastische logistieke netwerk niet links laten liggen.

Toekomst

Het is duidelijk. We moeten het beleid totaal omgooien. Bij het volk liggen verantwoordelijkheden maar ook bij de overheid. We moeten dit probleem verstandig aanpakken en geen overhaastte besluiten nemen.

Onze taak is het probleem serieus te nemen en onze kinderen voor te gaan lichten over deze duistere wereld. De meeste taken zullen bij de overheid liggen. Zij moeten dit probleem als prioriteit gaan zien, drugseducatie presenteren en gaan inzetten op het decriminaliseren van drugssoorten. De handel moet dus worden vrijgegeven en de keuringsdienst van waren dient regelmatig de kwaliteit te onderzoeken, opdat de consument waar krijgt voor zijn geld. Als wij dit niet gaan uitvoeren, blijven we water naar de zee dragen.

Wat de overheid niet moet doen is het klakkeloos overnemen van een repressief overheidsbeleid tegen drugs. Deze politieke hysterie wordt gevoed door casinokapitalisme dat alleen is gefocust op hogere winsten en geen verantwoordelijkheden kent voor de steeds groter wordende onderklasse. In deze onderklasse is het drugsgebruik het hoogst.

Het lijkt erop dat de overheid hun oorlog tegen drugs te pakken heeft. Echter is het niet en zal het nooit een totale oorlog worden. Er gaan honderden miljarden euro’s  om in de handel in drugs op wereldschaal. Je kan mij niet wijs maken dat dat mogelijk is zonder medewerking van vitale staatsapparaten. Een totale oorlog is er dus niet, maar een narcostaat dat zijn we wel. We staan op een kruispunt in deze strijd. Hopelijk kiezen we de juiste richting.

Er bestaat geen op zichzelf goede politiek. Wel is er politiek die slaagt.