Tegenwoordig zien we steeds vaker hoe paradoxaal moraal-links is. Het gedachtegoed van destijds Willem Drees en Joop den Uyl is een utopische ideologie geworden. Zo zien we bijvoorbeeld dat de linkse moraalridders radicaal strijden voor de rechten van de LHBTQIA+ gemeenschap, tegelijkertijd mensen willen verwelkomen wiens culturele waarden in scherp contrast staan met die gemeenschap en vervolgens niet snappen waarom de normalisering van deze mensen gestaag loopt. Deze innerlijke tegenstrijdigheid manifesteert zich eveneens bij de Palestina-demonstraties, waar de werkeloze linkse activisten met de regenboogvlag wapperen te midden van de Palestinasympathisanten en daarbij zich niet van bewust zijn dat zij zich begeven tussen mensen die een geloof volgen waarbij homo’s, lesbiennes en zeker transgenders gestenigd of opgehangen dienen te worden. Een dergelijk paradoxale situatie zien we nu ook in de richting van Europa, waar bepaalde (vaak linkse) partijen een doctrine omarmen die pleit voor een innige vereniging van lidstaten. Een overtuiging die juist contraproductief zal uitpakken. Precies de partijen met Europa-sceptische neigingen zullen, middels hun strijd voor meer nationale soevereiniteit, een sterkere Europese Unie realiseren.
Een Europees voetbalteam?
Onlangs ontving ik een verzameling moties en amendementen samengesteld door Guy Verhofstadt en andere eurofederalisten. Zoals ik al eerder heb gepleit voor een hervorming van de Europese Unie, wil hij dat ook. Echter maakt bij zijn plan nationale soevereiniteit plaats voor meer regels (vooral milieu en klimaat gerelateerd), streven zij naar de vervanging van de termen "man" en "vrouw" door "gender" in alle verdragen en worden er serieuze voorstellen gedaan voor de totstandkoming van een Europees leger. Er staat zelfs in dat de formulering “de Unie zal een economische en monetaire eenheid vormen” geschrapt moet worden. Oftewel, we streven af op een socialistische Verenigde Staten van Europa. Precies wat George Washington ooit voorspelde. Dit terwijl de democratische realiteit is dat slechts 20% van de Nederlanders meer bevoegdheden naar de Europese Unie wil (I&O Research, 2023). Met deze voorstellen zal wanneer Brussel hoest, de gehele EU een verkoudheid krijgen. In deze toekomstvisie zou het dagelijks leven er wezenlijk anders uitzien. Het zou niet ongebruikelijk zijn om ’s ochtends te voet naar school te gaan, gezien de veronderstelde hoge kosten van elektrische auto's. Bij aankomst in de klas zou men zich omringd zien door medestudenten uit Polen, Italië en België. Tenslotte haal je een broodje bij de veganistische kantine met insectenvoedsel en heb je nog nooit gehoord van Michiel de Ruyter of Dennis Bergkamp omdat we slechts één Europese identiteit hebben met één Europees voetbalteam. Het klinkt als de natte droom van Laurens Dassen, terwijl die van mij er niet van omhoog gaat.
Soevereiniteit is de sleutel
Ik sta bekend om mijn kritische blik tegenover de inclusie- en diversiteitsbeweging. Desalniettemin koester ik het belang van diversiteit tussen de lidstaten binnen Europa. Elk land heeft immers zijn eigen unieke kenmerken en kan op die manier een waardevolle bijdrage leveren aan een krachtige economische unie. “Onderlinge verschillen kunnen juist een bron van inspiratie en kennis zijn” aldus Europarlementariër Dorien Rookmaker (Meer Directe Democratie). Ik vroeg Reinier van Lanschot (President van Volt Europa) met betrekking tot hoe we de culturele diversiteit, waar Volt als linkse partij eveneens voor pleit, kunnen handhaven. Hij antwoordde met: “Daarvoor hebben we fondsen”. Ik dacht dat het een grapje was, maar hij denkt dus serieus dat er geen mensen voor een cultuur nodig zijn maar slechts een potje, die de belastingbetaler weer kan ophoesten. Een utopische gedachte die nadelig gaat zijn voor de economische unie waar zo’n behoefte aan is onder het Europese volk. Want terugkerend naar het Kolen en Staal-model, ontwaar ik de potentie om een echte mondiale invloed te manifesteren. Europa herbergt namelijk enkele uitmuntende spelers, die echter niet optimaal kunnen gedijen onder de huidige omstandigheden. Denkt u maar aan Duitsland dat geconfronteerd wordt met een verbod op de verkoop van diesel, lpg en benzineauto’s in 2035. Een topspeler die aanzienlijke economische voordelen haalt uit deze sector. Eveneens zullen de landen Tsjechië en Slowakije deze beperking voelen, aangezien zij dienen als grootste leveranciers van auto-onderdelen voor onze oosterburen. Ditzelfde principe is van toepassing op Nederland, waar de agrarische sector van essentieel belang is voor onze nationale cultuur en economie. Maar wat is het beleid van de Europese Unie? Zij duwen deze economische spelers naar de Verenigde Staten, vergelijkbaar met het scenario waarin PSV speler Noa Lang zou verkopen aan Feyenoord. Het lijkt erop dat de Europese Unie zich niet volledig bewust is van het feit dat maar liefst 65% van haar inkomsten wordt gegenereerd door lidstaten, waarbij Duitsland en Nederland als nettobetalers fungeren. Sterker nog, Europa kan niet zonder Nederland, gezien onze dominante positie met de Rotterdamse haven. Met dit in gedachten, zijn wij verantwoordelijkheid voor de op één na grootste bron van inkomsten van de Europese Unie, die voortkomt uit invoer- en douanerechten.
Stop de bemoeienis
Niet alleen beperkt de EU haar deelnemers, zij demotiveert hen ook. U zult wellicht opmerken dat de EU steeds meer parallellen vertoont met Ajax. Deze ontmoediging is niet het gevolg van een boze supportersgroep (zoals de F-side) of een corrupte ‘directeur voetbalzaken’ (Sven Mislintat), maar veeleer het resultaat van de vele 'Woke'-geïnspireerde regelgevingen die lidstaten voorschrijven hoe ze moeten leven. Deze regels worden als verstikkend ervaren, wat zelfs heeft geleid tot een vergelijking van de EU met de Sovjet-Unie, door Viktor Orban. Sommige landen ervaren deze ontwikkeling als een fundamentele schending van hun eigen cultuur, terwijl andere landen, zoals Nederland en Duitsland, er juist enthousiast over zijn. Om landen als Polen en Hongarije binnenboord te houden en te motiveren, is het dan ook van essentieel belang om afstand te nemen van deze door morele betweters gepredikte regels.
Europa lijkt met deze opkomende Woke-beweging meer en meer de contouren aan te nemen van een federatie bestaande uit gekwetste bevolkingsgroepen. Kijk alleen al naar de “gender-equality-week” van vorige week in het Europees Parlement. Niet alle landen kunnen zich hierin vinden, maar wie niet meedoet, zal Brussel de nek omwringen. Hierin schijnt de erfenis van Europa vanuit de kerk met haar middeleeuwse biecht- en boetvaardigheidssysteem duidelijk door. Het is helder dat de Europese Unie niks weet van haar lidstaten, maar wàt ze weten, ze altijd beter weten. Dit terwijl de landen waarop kritiek is steeds vaker bewijzen een voorbeeld te zijn omtrent de aanpak van omvangrijke problemen. Deze naties tonen namelijk een opmerkelijke bekwaamheid in het omgaan met migratie, waarbij ze zowel hun nationale veiligheid handhaven als hun sociale voorzieningen in stand houden. Kijkend naar de cijfers van ‘Eurostat’ kunnen we vaststellen dat Boedapest zich profileert als één van de meest veilige hoofdsteden, terwijl Polen zich ontpopt tot het veiligste land binnen de Europese Unie. Zoals Pools Europarlementariër Dominik Traczynski, treffend verwoordde: “Wij nemen nul illegale moslim-migranten op, en hebben daardoor ook nul aanslagen gehad en de minste geweldincidenten binnen de EU. We sturen hen gewoon terug, zo simpel als dat.” Doet Polen dan niks? Zeker niet. Zij hebben maar liefst 2 miljoen Oekraïners opgevangen. Zoals het in crisistijd hoort. Europa vangt haar Europese vluchtelingen op. Laten we dus in het vervolg ons als Westen wat nederiger opstellen ten opzichte van de Oost-Europese lidstaten. Wij zijn ook zeker niet heilig! (Kindertoeslagenaffaire, aardbevingsaffaire Groningen, afgewezen WOO-verzoeken etc.)
Tijd om de tactiek te veranderen
Kortom, wordt het dus de hoogste tijd om uniforme regelgeving zonder intrinsieke economische grondslag te elimineren, om daarmee de nationale soevereiniteit te vergroten. Door regels te laten maken door het Europees Parlement waar gekozen Europarlementariërs zitten, gevolgd door beoordelingen door nationale parlementen, en daaruit voortvloeiend te bepalen welke regels voor welk land zinvol zijn, streven we naar de optimalisatie van welvaart binnen lidstaten en dus de EU. We motiveren hiermee onze spelers, geven hen de ruimte voor ontwikkeling en doen dit ook nog eens met inspraak van publiek (eindelijk een democratische EU). Het adagium luidt als volgt: een voetbalteam dat aast op het kampioenschap dient te beschikken over uitstekende spelers. Echter, met de huidige voorstellen die op tafel liggen, lijken we op hetzelfde pad te belanden als Ajax, waarbij de Europese burger niet de bevoegdheid heeft om het bestuur en de coach naar huis te sturen. Zij blijven onverminderd in Brussel actief. De droom van een krachtige Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) blijft nog immer in ons bewustzijn aanwezig, maar het lijkt erop dat partijen die zichzelf als pro-EU profileren in werkelijkheid een anti-EU koers volgen. Als je als Europa macht blijft verliezen dan onderga je de internationale politiek, in plaats van dat je het vorm geeft.
“De IRA en China zijn niet Europa’s grootste bedreiging, het is de EU zelf die zichzelf zo in de voet schiet. De stortvloed aan regels jaagt iedereen op kosten en creëert een samenleving van wantrouwen.” (Europarlementariër Dorien Rookmaker van Meer Directe Democratie).
Lees hier mijn hele plan voor een hervorming van de Europese Unie: https://www.lloydleonardopdam.nl/columns-opinie/1351747_hoe-belangrijk-het-is-om-de-europese-unie-om-te-gaan-toveren-tot-de-europese-gemeenschap-voor-onafhankelijkheid-bijgevoegd-beschouwende-en-adviserende-uiteenzetting
Afbeelding: Guy Verhofstadt. © GettyImages. Van: Knack.be
Reactie plaatsen
Reacties