In het jaar 1848 werd door middel van de grondwet van Thorbecke de formele scheiding tussen kerk en staat vastgelegd. Deze belangrijke gebeurtenis maakt het men mogelijk om in een relatieve vrijheid te leven en zich te ontplooien volgens eigen inzichten en overtuigingen. Bovendien beschermt deze scheiding het publieke domein tegen totalitaire handelingen die beogen een (religieuze) opvatting aan de samenleving op te dringen, zonder een rationele basis. Pim Fortuyn waarschuwde al in zijn boek ‘de islamisering van onze cultuur’ dat de scheiding tussen kerk en staat niet een vanzelfsprekendheid is en gemakkelijk onder druk kan komen te staan. Met de nieuwe maatschappijbeschouwing omtrent de vergroening van onze wereld, in de radicale vorm van Extinction Rebellion, worden we geconfronteerd met een groeiend nieuw geloof. We zien weer dat er een groep mensen zich manifesteert die snakken naar dat ouderwetse gemeenschapsgevoel om samen ter communie te gaan (bij de A12 bijvoorbeeld). Een radicale groep die nu al de vrijheden van anderen beperkt en uit is op totalitair-groenbestuur.

Ter bescherming van onze vrijheden (als; gedachte, spreken en verplaatsing) is verbale strijd het meest gewenst, echter lijkt dit een verhaal te worden van de ‘harde hand’. Zie daar; ‘Het Ecotheïsme’. Een extreem activistische verschijning van het klimaatprotest, dat breed wordt gedragen onder de groene terroristen van Extinction Rebbelion, StopOil en GroenLinks.

Een radicaal geloof

Emile Durkheim (1858-1917) zag een religie als een voornamelijk systeem van ideeën waarmee individuen zichzelf de maatschappij waarvan zij deel uitmaken voorstellen en de duistere betrekkingen die zij daarmee hebben. Duistere ideeën die zijn oorsprong vinden bij de Club van Rome (1968), een gezelschap van zogeheten wetenschappers die zich bezighielden met uiteenlopende mondiale doemscenario's. In 1972 identificeerden zij klimaatvervuiling en de bevolkingsgroei als de voornaamste oorzaken van de aankomende wereldwijde instabiliteit.  Een fundamentele gedachte van het Ecotheïsme die destijds voorspelde dat er in het jaar 2100 meer dan 56 miljard mensen op aarde zouden leven. Echter lijkt het volgens de nieuwste inzichten slechts 8,8 miljard mensen te bedragen.

Vanuit Rome vonden deze desastreuze ideeën aantrekking in Nederland bij de politieke partij PPR (Politieke Partij Radikalen). Een partij die in 1989 fuseerde met de marxistische en leninistische partij CPN (Communistische Partij van Nederland), de socialisten van het PSP (Pacifistisch Socialistische Partij) en de christelijk linkse EVP (Evangelische Volkspartij), om vervolgens verder te gaan als ‘GroenLinks’. Vanaf hier ging het prediken snel. Ik denk maar zo, een leugen die vaak genoeg wordt verteld, wordt op de duur zelf waarheid, en dus een geloofsovertuiging. Een geloof waarvan de aanhangers zelf geen besef lijken te hebben dat CO2 en koolstofdioxide synoniem zijn en het bekladden van Tesla's in strijd is met hun principes. Voeg daarbij het idee dat zij zichzelf beschouwen als helden die alles doen voor de mensheid (zonder rekening te houden met de echte mens), en dan kunnen we concluderen dat de inhoud niet gebaseerd is op wetenschap en feiten, en slechts gevolgd wordt door de infantiele bevoorrechte welvaartsverwaarloosde kinderen (zoals op de A12).

De groep breidt zich uit, en tracht een monopolie op de waarheid te vestigen. Hier schuilt echter het gevaar. Net zoals bij politieke religieuze bewegingen weten de ecotheïsten precies wat de rest van de samenleving en politiek moet doen en geloven. Wie het anders ziet heeft geen andere mening maar liegt, ofwel zij of hij is nog niet bekeerd. De extremisten vergeten vaak dat de mens de vrijheid heeft van geloofsovertuiging, maar dat deze vrijheid ook betekent dat men niet gelovig hoeft te zijn. Door deze houding zien we dat zij niet openstaan voor de waarheid en dat er valse pretenties overblijven. De waarheidsliefde van Plato is volledig zoek.

We zouden veel harder moeten ingrijpen om deze religieuze beweging de kop in te drukken. We kunnen het toch niet laten gebeuren dat de groene gelovigen verder de kans krijgen om het leven van anderen te ontregelen onder het mom van ‘klimaat’. We zien nu al hoe het groene beleid dit doet in de Duitse politiek, waar de Grünen streven naar een verbod op verbrandingsmotoren, SUV's, snelwegbouw, korte-afstandsvluchten, kerncentrales, vlees, zoetigheden, landbouwbestrijdingsmiddelen, e-sigaretten, vuurwerk, luchtballonnen en dierentuinen. Kortom, het leven wordt er niet aangenamer op. Ik sluit mij daarom ook aan bij de woorden van Christian Lindner: “Lieber ein Haus im Grünen, als einen Grünen im Haus.”

Hun angst is de oplossing

Na de scheiding van kerk en staat van 175 jaar geleden is het van belang dat de politiek haar blik opnieuw richt op de realiteit en zich afwendt van deze religieuze beweging. Zoals Pim Fortuyn al eens zei: “Tijd voor de verzakelijking van het milieudebat, waarbij het moet gaan om de effectiviteit en een redelijke verhouding tussen kosten en baten.” De oplossing schuilt immers niet in het vernietigen, bezetten en provoceren. We moeten dit door een rationele bril bekijken en dan komen we erachter dat de werkelijke oplossing zit in economische groei. Iets wat de ecotheïsten juist beschouwen als de voornaamste vijand van het klimaat. Zij vrezen groei en streven onvermoeibaar naar krimp. Stikstofprobleem? Minder boeren. Overlast van Schiphol? Minder vluchten. Een waterplantje dat niet snel groeit? Minder vissen. Het overkoepelende idee is dat economische groei, en het kapitalisme dat dit faciliteert, heel veel kapot heeft gemaakt.

Deze misvatting resulteert in een nietsontziende houding tegenover het bedrijfsleven. Ecotheïsten zien ondernemers nog altijd meer als pinautomaat van hun groene plannen, dan voor wat zij het meest kunnen zijn: de oplossing voor problemen. Dit heeft Nederland al de hoofdkantoren van Unilever en Shell gekost. Maar brengt ook veel mkb’ers tot wanhoop, aangezien zij dreigen te worden verstikt door een opeenvolging van belastingverhogingen en een overvloed aan regelgeving. Dit terwijl juist hun bedrijvigheid Nederland aanzienlijke voordelen heeft opgeleverd en tevens de enige uitweg biedt uit de crisissituaties waarmee ons land geconfronteerd wordt. Want in tegenstelling tot die ene overheid waar ecotheïsten zich steeds op beroepen, zijn bedrijven onderhevig aan een continue concurrentiestrijd. Wie het snelst een nieuw, beter idee uitvoert, heeft een voorsprong. Wie fors investeert in een mogelijke oplossing, kan daar financieel flink voor worden beloond. Hoe meer dat soort prikkels de komende tijd de vrije loop krijgen, hoe groter de kans dat Nederland de crises te boven komt. Groen produceren is daarnaast duur, en daarom is het van groot belang om de grote geldgenererende entiteiten te behouden.

We zien de uitkomst van deze marktwerking ook in praktijk. Kijkt u alleen al naar ons eigen elektriciteitsverbruik. Tussen 2011 en 2021 is dat verbruik met 14 procent gedaald. Komt dat doordat mensen hun computer de deur uit hebben gedaan, televisies vaker uit doen en de droger minder vaak gebruiken? Integendeel. De televisies zijn groter geworden, laptops indrukwekkender, koelkasten Amerikaanser en elektrische auto’s populairder. Vrijwel niemand vervangt een product enkel en alleen omdat een nieuw exemplaar zuiniger is, maar wel als het meer aanzien biedt. Indien wij hier het vrije spel van de markt niet zijn beloop hadden gelaten, zou de daling van het energieverbruik niet zo spoedig zijn verlopen.

Ik pleit voor een doeltreffende aanpak van klimaatverandering, maar als ik de rationele bril nog iets scherper stel, zie ik absoluut geen reden tot paniek. Sterker nog, het gaat buitengewoon goed. Daarom vind ik het des te onbegrijpelijker dat er een klimaatfonds van 35 miljard is, terwijl steeds meer mensen op straat leven en gezinnen hun basisbehoeften moeten halen bij de voedselbank. Uit de gegevens van het Global Carbon Project blijkt dat de individuele CO2-uitstoot in Nederland aanzienlijk is afgenomen gedurende de afgelopen decennia: van 13,3 ton CO2 in 1979 naar 8,1 ton in 2020. Hiermee bevindt de CO2-uitstoot per Nederlander zich weer op het niveau van 1964. Dit betreft een indrukwekkende prestatie, zeker gezien de spectaculaire groei in welvaart gedurende deze periode. In 1964 waren er nog net geen miljoen auto's op de Nederlandse wegen, terwijl dat aantal nu 8,9 miljoen bedraagt. Maar ook heeft een pasgeborene vandaag de dag een levensverwachting van ongeveer 90 jaar. Destijds was dat slechts 71 jaar. Op talloze vlakken is het leven momenteel dus aanzienlijk verbeterd, terwijl de uitstoot per burger vergelijkbaar is gebleven.

Kijkt u maar naar het westen tussen alle windmolens door en men ziet hoe snel het kan gaan. De individuele uitstoot in het Verenigd Koninkrijk heeft momenteel het niveau bereikt van de periode tijdens de industriële revolutie. In de tussentijd is daar de levensverwachting verdubbeld en heeft de middenklasse zich ontwikkeld. Dit naast nog veel meer ontwikkelingen is bereikt met exact dezelfde klimaatimpact als zo'n 180 jaar geleden. Niet groei, maar krimpen is duidelijk de grootste bedreiging van klimaat en milieu.

Bij mij rijst steeds meer de vraag of het Ecotheïsme van Extinction Rebellion daadwerkelijk een geloof is, of dat het simpelweg de samenleving wil ontwrichten met een verborgen agenda?